"Tanirim seni sen hic kimseyi sevmezsin,
kaybolsam hafta olur beni aramaya bile yeltenmezsin.."
Insanin, kodlarina yaratilista kazinmis olan "sevgi" duygusunun icinde var olup olmadigini sorgulamasi cok rastlanan bir durum degildir elbet. Yuksek bir ozguven de buna neden olabilir, bir kademe daha kotusu insanlari begenmeme de.
Aslina bakarsan bu durum bahsedilen "sevgi" hissinin var olmadigina degil, bu hisse verilen son derece degerli oneme isaret ediyor; kimseye bahşedilemeyecek kadar degerli. Gercek bir dusmanin, insanin icine sinirsiz bir cesaret doldurmasi gibi.
Kendine olan guveninden kaynakli bu "sevgi"ye yuksek deger atfetme durumu etrafinda bir kalkan, o kalkan cevresinde parmakliklar, parmakliklar ucunda da iki ucu keskin bicaklar yaratiyor. Bu koruma icgudusu, ozel ve saf olan bir hisse dokunabilmeyi imkansiza yakin kiliyor.
.
.
Ust duzey bir sevgi gecebilir mi oradan?
.
.
Onlardan gecip de, gercek sevginin oldugu yere ulasmak icin bir isik gerek belki de, yol gosterecek. Fakat isik o kadar zayif ve gozle gorunmeyecek bir frekansta ki, aylarca icine bakip ve hatta temas da edip sadece birkac kucuk bilgi kirintisi biriktirebilirsin varligina dair.
Onca kapali kapinin ucunda elinde kocaman bir el' le bekleyen kocaman sacli bir kiz cocugu var. Bu kiz cocugu kucuk yasinda biriktirdigi onlarca sevgisini parmaklarinda saklamis, uclarinda. O zorlu yollardan gecerken kendinden parcalari koparmayan birini istemis belki, ki istedigi de isiklarla yolu gostermesinden belli.
Butun bu sevgisizlik korkularinin altinda, sevgisine verdigi yuksek deger varken; simdi baktigi yerde ona bu degeri hissettirecek kuvvette biri var karsisinda. Demirden bilekleriyle melek kanatlarindan tutmus ve onlarin kirisikliklarini duzelten biri.. Etrafindaki dogru duzgun ve kosulsuz bagli oldugu tek adama benzeyen biri..
Icinde var olan sevgiyi, gosterdigi yolda yuruyerek cozmus olmanin huzuruyla diyor ki o adam; "bu son olsun.."
Dünyamın acılarından geride tutabilirsin kendini, bu özgürlük sana verilmiştir ve senin doğa'na aykırı yanı yoktur; ama kaçınabileceğin tek acı varsa, o da işte kendini bu geride tutuştur.
kafka.
